ಕಿವಿಗೊಂದು ಕಾಲನ ಹೂ......!

ಏನನ್ನಾದರೂ ಬರೆಯಬೇಕೆಂದು ಬಹಳ ಯೋಚಿಸಿದೆ. ಊರು, ಕೇರಿ, ಕೂಟ, ಕ್ರಿಕೆಟ್ಟು, ಮನೆ, ಮನೆಯ ಹಿಂದಣ ಹಳ್ಳ, ಮುಂದಿನ ರಸ್ತೆ, ರಸ್ತೆಯಾಚೆಗಿನ ಹಲಸಿನ 
ಮರ, ಅದರ ಮೇಲೆ ಹಾದು ಹೋದ ಕರೆಂಟು ಲೈನು, ಲೈನಿಗೆ ತಾಗಬಾರದೆಂದು ಪ್ರತಿ ಮಳೆಗಾಲದಲ್ಲಿಯೂ ಗಳಕ್ಕೆ ಕತ್ತಿ ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡು ಬರುವ ಕೆಇಬಿ ಜನ, ಕತ್ತಿಗೆ ಮಣಿಯುವ ರೆಂಬೆ, ಕೊಟ್ಟಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಅಂಬಾ…. ಎಂದು ನಾಲ್ಕೂ ಕಾಲೆತ್ತಿ ಕುಣಿಯುವ ರಂಭೆ, ಶಾಲೆಗೆ ಹೋಗುವ ಪೋರನ ಕೆಂಪು ಜಿಲೇಬಿ ಚೆಡ್ಡಿಯ ಕಂಡು ಹೂಂಕರಿಸಿ ಬಂದ ಗೂಳಿ, ಪಕ್ಕದ ಮನೆಯಿಂದ ನಮ್ಮನೆಯ ನೆಲಗಟ್ಟಿನ ತನಕ ಸುರಂಗ ತೋಡಿದ ಶ್ರೀಮಾರ್ತಾಂಡ ಹೆಗ್ಗಣರಾಯರು, ಬೆಳಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಬಂದು ತೋಟದ ಗಡಿಯ ಹಲಸಿನ ಕಾಯಿ ಕೊಯ್ದು ಕದ್ದು ಹೋದ ಬೊಬ್ಬರ್ಯ ಪಿಶಾಚಿ, ಅವನ ಮಗಳ ಮದುವೆ, ಲಗಾಟಿ ಹೊಡೆದರೂ ಅರ್ಥವಾಗದ ಹೊಟ್ಟು ಬೀಜಗಣಿತ, ಶಾಲೆಗೆ ಹೋಗದೇ ಇಡಿಯ ದಿವಸ ಅಡಗಿ ಕುಳಿತ ಮೋರಿ, ಸರಸರನೆ ಸುಳಿದು ಬಂದ ಹಾವು, ಅಪ್ಪಯ್ಯಾ…… ಎಂದು ಹೆದರೆದ್ದು ಓಡಿದ ನಡುಮಧ್ಯಾನ್ನ, ಇಷ್ಟು ಬೇಗನೇ ಮುಗಿಯಿತೇ ಶಾಲೆ? ಎಂದು ದೊಡ್ಡಪ್ಪನ ಗಾಳಿಕೋಲಿನ ಪೆಟ್ಟು, ಬಂಡಿ ಹಬ್ಬದಲ್ಲಿ ಯಾರೋ ತೆಗೆಸಿಕೊಟ್ಟ ಪೆಪ್ಪರಮಿಂಟು, ಹುಲಿದೇವರ ಹಬ್ಬದಲ್ಲಿ ಕೊಂಡ ಸಣ್ಣಗೌಡನ ಕೆಂಪು ಕನ್ನಡಕ, ನಿಧಾನ ನಿಧಾನ ಮೈಗೆ ಹತ್ತಿದ ವಯಸ್ಸು, ಒಂದೊಂದೇ ಒಂದೊಂದೇ ವರ್ಷದ ಲೆಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಕಡಿಮೆಯಾಗುತ್ತಿರುವ ಆಯಸ್ಸು, ಆಹಾ.. ಎನಿಸಿದ ಕಾಲೇಜು, ಓಹೋ… ಎನಿಸಿದ ಪ್ರೀತಿ, ಅಯ್ಯಯ್ಯೋ ಅನಿಸಿದ ವಿಯೋಗ, ಜೀವನದ ಒಂದೊಂದೇ ಕದ ತೆರೆಸಿದ ವಾಸ್ತವ, ಪುಡಿಗಾಸು ಕಿಸೆ ತುರುಕಿದ ಕೆಲಸ, ಬೇಕೆನಿಸಿದ್ದು ಕೊಂಡ ಸಂತಸ, ಸ್ವಂತದ ಗಾಡಿ, ಬೇಕಷ್ಟು ಪೆಟ್ರೋಲು, ಸಾಕಷ್ಟು ತಿರುಗಾಟ, ಬೇಕೇ ಎಂಬ ಲೋಕ, ಸಾಕಪ್ಪಾ ಎಂಬ ಕಾಲ, ಎಷ್ಟಪ್ಪಾ ಎಂಬ ನಗು, ಅಯ್ಯಪ್ಪಾ ಎಂಬಷ್ಟು ಊಟ, ಕಣ್ಣು ತೆರೆಯುವಲ್ಲಿಯೇ ಬರುವ ಬೆಳಗು, ಕಣ್ ಹೊರಳುವಲ್ಲಿ ಇರುಳು, ಒಂದಷ್ಟು ತಾರು, ಸ್ವಲ್ಪವೇ ಬೀರು, ಗಡದ್ದು ರೋಟಿ – ಸಬ್ಜಿ, ಮಸ್ತು ನಿದ್ರೆ, ಮತ್ತೆ ಬೆಳಗು, ಅದೇ ಬೇಂಕು, ಚಂದಮಾಮನ ತೋರಿಸಿ ಮೊಸರು ತುತ್ತನುಣ್ಣಿಸುವ ಅಮ್ಮನಂತೇ ಸಂಬಳವ ನೆನಪು ಮಾಡಿಸಿ ತನ್ನತ್ತ ಕರೆಯುವ ಕೆಲಸ, ಮತ್ತೆ ಹೋಗು ಹೋಗು ಹೋಗು, ಕೆಲಸ ಮಾಡು, ನೀನು ಸತ್ತೆ; ಪ್ರೊಮೋಶನ್ನು......ಮೆನೇಜರು, ಹಿಡಿ ಕಂಪನಿಯನ್ನು, ಅದು ಬೇಡ, ಆ ಕಂಪನಿ ಲಾಸು, ಅದು ಗೊಡ್ಡು, ಓ… ಅಲ್ಲಿ ನೋಡು ಬಕ್ರ! ಕೊಡಿಸು ಅವನಿಗೊಂದು ಇನ್ಸೂರನ್ಸು, ಹಿಡಿ ಅವನನ್ನು, ಹಾಕು ಎಣ್ಣೆ, ಮಾಡಿಸು ಸ್ನಾನ, ಬಿಸಿ ನೀರಿಲ್ಲವಾ? ತಗೋ ತಣ್ಣೀರು, ಬರಗಾಲ ದೇಶದ ಪ್ರಜೆಗೆ ಚರಂಡಿ ನೀರೇ ಪಾನಕ! ಬಿಡು ಬಿಡು ಅವನಲ್ಲಿ ದುಡ್ಡಿಲ್ಲ. ಹೋ.. ಇದು ದೊಡ್ಡ ಕುಳ, ಹಾಕು ಒಂದು ಬೆಣ್ಣೆ ಬಿಸ್ಕೀಟು. ಇಲ್ಲ ಇಲ್ಲ, ಅವನ ಬಿಸಿಗೆ ಬೆಣ್ಣೆ ಡಾಲ್ಢಾ ಆಯ್ತು. ಬಾ ರೂಮಿಗೆ, ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಮರೆತ ಸ್ನಾನವನ್ನು ಈಗ ಮುಗಿಸು, ತಿಂಡಿ ತಿನ್ನು, ಮಲಗು, ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಎದ್ದು ಊಟ ಮಾಡು, ಅಯ್ಯೋ… ಬೆಳಗಾಯಿತೇ ಮತ್ತೆ? ಕೂರು ತಲೆಯ ಮೇಲೆ ಕೈ ಹೊತ್ತುಕೊಂಡು........ ಸಮುದ್ರ  ದಂಡೆಯ  ಮೇಲೆ ಭಿಕಾರಿ ಬಿದ್ದಿದೆ ಕಾಲ !

ಇದನ್ನೆಲ್ಲ ಯೋಚಿಸುವಲ್ಲಿಗೆ ಬರೆಯುವುದೂ ಬೇಡ ಏನೂ ಬೇಡ. ತಥ್ ಎಂದು ಪೆನ್ನು ಬಿಸಾಡಿ ಕೂತೆ. ಮನಸು ನಿರ್ಲಿಪ್ತ. ತಲೆ ಖಾಲಿ ಖಾಲಿ………..ಎಂದಿನಂತೇ….